وَآتَيْنَاهُمْ آيَاتِنَا فَكَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ (81)
|
ما آیات خود را به آنان دادیم؛ ولی آنها از آن روی گرداندند! (81) |
وَكَانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا آمِنِينَ (82)
|
آنها خانههای امن در دل کوهها میتراشیدند. (82) |
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُصْبِحِينَ (83)
|
امّا سرانجام صیحه (مرگبار)، صبحگاهان آنان را فرا گرفت؛ (83) |
فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (84)
|
و آنچه را به دست آورده بودند، آنها را از عذاب الهی نجات نداد! (84) |
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَإِنَّ السَّاعَةَ لَآتِيَةٌ ۖ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ (85)
|
ما آسمانها و زمین و آنچه را میان آن دو است، جز بحق نیافریدیم؛ و ساعت موعود [= قیامت] قطعاً فرا خواهد رسید (و جزای هر کس به او میرسد)! پس، از آنها به طرز شایستهای صرفنظر کن (و آنها را بر نادانیهایشان ملامت ننما)! (85) |
إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ (86)
|
به یقین، پروردگار تو، آفریننده آگاه است! (86) |
وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْآنَ الْعَظِيمَ (87)
|
ما به تو سوره حمد و قرآن عظیم دادیم! (87) |
لَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ (88)
|
(بنابر این،) هرگز چشم خود را به نعمتهای (مادّی)، که به گروههایی از آنها [= کفّار] دادیم، میفکن! و بخاطر آنچه آنها دارند، غمگین مباش! و بال (عطوفت) خود را برای مؤمنین فرود آر! (88) |
وَقُلْ إِنِّي أَنَا النَّذِيرُ الْمُبِينُ (89)
|
و بگو: «من انذارکننده آشکارم!» (89) |
كَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى الْمُقْتَسِمِينَ (90)
|
(ما بر آنها عذابی میفرستیم) همان گونه که بر تجزیهگران (آیات الهی) فرستادیم! (90) |