بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ |
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر |
لَا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيَامَةِ (1)
|
سوگند به روز قیامت، (1) |
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
|
و سوگند به (نفس لوّامه و) وجدان بیدار و ملامتگر (که رستاخیز حقّ است)! (2) |
أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ (3)
|
آیا انسان میپندارد که هرگز استخوانهای او را جمع نخواهیم کرد؟! (3) |
بَلَىٰ قَادِرِينَ عَلَىٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنَانَهُ (4)
|
آری قادریم که (حتّی خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتّب کنیم! (4) |
بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسَانُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُ (5)
|
(انسان شک در معاد ندارد) بلکه او میخواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت) در تمام عمر گناه کند! (5) |
يَسْأَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ (6)
|
(از این رو) میپرسد: «قیامت کی خواهد بود»! (6) |
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
|
(بگو:) در آن هنگام که چشمها از شدّت وحشت به گردش درآید، (7) |
وَخَسَفَ الْقَمَرُ (8)
|
و ماه بینور گردد، (8) |
وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ (9)
|
و خورشید و ماه یک جا جمع شوند، (9) |
يَقُولُ الْإِنْسَانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ (10)
|
آن روز انسان میگوید: «راه فرار کجاست؟!» (10) |