|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ |
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر |
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1)
|
به خورشید و گسترش نور آن سوگند، (1) |
وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2)
|
و به ماه هنگامی که بعد از آن درآید، (2) |
وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3)
|
و به روز هنگامی که صفحه زمین را روشن سازد، (3) |
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4)
|
و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند، (4) |
وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا (5)
|
و قسم به آسمان و کسی که آسمان را بنا کرده، (5) |
وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6)
|
و به زمین و کسی که آن را گسترانیده، (6) |
وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (7)
|
و قسم به جان آدمی و آن کس که آن را (آفریده و) منظّم ساخته، (7) |
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8)
|
سپس فجور و تقوا (شرّ و خیرش) را به او الهام کرده است، (8) |
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا (9)
|
که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده؛ (9) |
وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10)
|
و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! (10) |
