بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ |
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر |
لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1)
|
قسم به این شهر مقدّس [= مکّه]، (1) |
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2)
|
شهری که تو در آن ساکنی، (2) |
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3)
|
و قسم به پدر و فرزندش [= ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل ذبیح]، (3) |
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ (4)
|
که ما انسان را در رنج آفریدیم (و زندگی او پر از رنجهاست)! (4) |
أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5)
|
آیا او گمان میکند که هیچ کس نمیتواند بر او دست یابد؟! (5) |
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا (6)
|
میگوید: «مال زیادی را (در کارهای خیر) نابود کردهام!» (6) |
أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7)
|
آیا (انسان) گمان میکند هیچ کس او را ندیده (که عمل خیری انجام نداده) است؟! (7) |
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8)
|
آیا برای او دو چشم قرار ندادیم، (8) |
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ (9)
|
و یک زبان و دو لب؟! (9) |
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10)
|
و او را به راه خیر و شرّ هدایت کردیم! (10) |