يُبَصَّرُونَهُمْ ۚ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ (11)
آنها را نشانشان می‌دهند (ولی هر کس گرفتار کار خویشتن است)، چنان است که گنهکار دوست می‌دارد فرزندان خود را در برابر عذاب آن روز فدا کند، (11)
وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ (12)
و همسر و برادرش را، (12)
وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ (13)
و قبیله‌اش را که همیشه از او حمایت می‌کرد، (13)
وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنْجِيهِ (14)
و همه مردم روی زمین را تا مایه نجاتش گردند؛ (14)
كَلَّا ۖ إِنَّهَا لَظَىٰ (15)
امّا هرگز چنین نیست (که با اینها بتوان نجات یافت، آری) شعله‌های سوزان آتش است، (15)
نَزَّاعَةً لِلشَّوَىٰ (16)
دست و پا و پوست سر را می‌کند و می‌برد! (16)
تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّىٰ (17)
و کسانی را که به فرمان خدا پشت کردند صدا می‌زند، (17)
وَجَمَعَ فَأَوْعَىٰ (18)
و (همچنین آنها که) اموال را جمع و ذخیره کردند! (18)
إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا (19)
به یقین انسان حریص و کم‌طاقت آفریده شده است، (19)
إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا (20)
هنگامی که بدی به او رسد بیتابی می‌کند، (20)