إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا (31)
مسلّماً برای پرهیزگاران نجات و پیروزی بزرگی است: (31)
حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا (32)
باغهایی سرسبز، و انواع انگورها، (32)
وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا (33)
و حوریانی بسیار جوان و هم‌سن و سال، (33)
وَكَأْسًا دِهَاقًا (34)
و جامهایی لبریز و پیاپی (از شراب طهور)! (34)
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا (35)
در آنجا نه سخن لغو و بیهوده‌ای می‌شنوند و نه دروغی! (35)
جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا (36)
این کیفری است از سوی پروردگارت و عطیه‌ای است کافی! (36)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَٰنِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا (37)
همان پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است، پروردگار رحمان! و (در آن روز) هیچ کس حق ندارد بی اجازه او سخنی بگوید (یا شفاعتی کند)! (37)
يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا ۖ لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَقَالَ صَوَابًا (38)
روزی که «روح» و «ملائکه» در یک صف می‌ایستند و هیچ یک، جز به اذن خداوند رحمان، سخن نمی‌گویند، و (آنگاه که می‌گویند) درست می‌گویند! (38)
ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ ۖ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ مَآبًا (39)
آن روز حق است؛ هر کس بخواهد راهی به سوی پروردگارش برمی‌گزیند! (39)
إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا (40)
و ما شما را از عذاب نزدیکی بیم دادیم! این عذاب در روزی خواهد بود که انسان آنچه را از قبل با دستهای خود فرستاده می‌بیند، و کافر می‌گوید: «ای کاش خاک بودم (و گرفتار عذاب نمی‌شدم)!» (40)