لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201)
|
(امّا) به آن ایمان نمیآورند تا عذاب دردناک را با چشم خود ببینند! (201) |
فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202)
|
ناگهان به سراغشان میآید، در حالی که توجّه ندارند! (202) |
فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203)
|
و (در آن هنگام) میگویند: «آیا به ما مهلتی داده خواهد شد؟!» (203) |
أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204)
|
آیا برای عذاب ما عجله میکنند؟! (204) |
أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205)
|
به ما خبر ده، اگر (باز هم) سالیانی آنها را از این زندگی بهرهمند سازیم... (205) |
ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206)
|
سپس عذابی که به آنها وعده داده شده به سراغشان بیاید... (206) |
مَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207)
|
این تمتع و بهرهگیری از دنیا برای آنها سودی نخواهد داشت! (207) |
وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208)
|
ما هیچ شهر و دیاری را هلاک نکردیم مگر اینکه انذارکنندگانی (از پیامبران الهی) داشتند. (208) |
ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209)
|
تا متذکّر شوند؛ و ما هرگز ستمکار نبودیم! (که بدون اتمام حجّت مجازات کنیم) (209) |
وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210)
|
شیاطین و جنیّان (هرگز) این آیات را نازل نکردند! (210) |