لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201)
(امّا) به آن ایمان نمی‌آورند تا عذاب دردناک را با چشم خود ببینند! (201)
فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202)
ناگهان به سراغشان می‌آید، در حالی که توجّه ندارند! (202)
فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203)
و (در آن هنگام) می‌گویند: «آیا به ما مهلتی داده خواهد شد؟!» (203)
أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204)
آیا برای عذاب ما عجله می‌کنند؟! (204)
أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205)
به ما خبر ده، اگر (باز هم) سالیانی آنها را از این زندگی بهره‌مند سازیم... (205)
ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206)
سپس عذابی که به آنها وعده داده شده به سراغشان بیاید... (206)
مَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يُمَتَّعُونَ (207)
این تمتع و بهره‌گیری از دنیا برای آنها سودی نخواهد داشت! (207)
وَمَا أَهْلَكْنَا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا لَهَا مُنْذِرُونَ (208)
ما هیچ شهر و دیاری را هلاک نکردیم مگر اینکه انذارکنندگانی (از پیامبران الهی) داشتند. (208)
ذِكْرَىٰ وَمَا كُنَّا ظَالِمِينَ (209)
تا متذکّر شوند؛ و ما هرگز ستمکار نبودیم! (که بدون اتمام حجّت مجازات کنیم) (209)
وَمَا تَنَزَّلَتْ بِهِ الشَّيَاطِينُ (210)
شیاطین و جنیّان (هرگز) این آیات را نازل نکردند! (210)